część II. dziesięć centymetrów pomiędzy barkami.

            Leżałeś na trawie, a ja przyglądałam Ci się równie uważnie, jak za każdym innym razem. Brązowe kosmyki włosów przykleiły Ci się do czoła, pokrytego kroplami potu. Z trudem powstrzymywałam się, by nie wyciągnąć ręki i nie odgarnąć ich. Oczy miałeś przymknięte, a rzęsy rzucały długie cienie na policzki. Twoje ciało było bezwładne, rozluźnione, ale mimo to nie dało się nie zauważyć, że ramiona masz silne. Mogłabym obrysować palcem każdy mięsień, nakreślić sieć żył. I chciałam to zrobić, ale bałam się. Tak samo, jak bałam się odezwać, żeby nie przerywać Ci odpoczynku, tej chwili relaksu, których nie miałeś wiele.

            - Milczysz – zauważyłeś. – Na początku nie zdarzało się to zbyt często.

- Przepraszam.

- I nie przepraszałaś.

            Uniosłeś się na przedramionach i zacząłeś wpatrywać się badawczo w moją twarz. Czułam się dziwnie, role się odwróciły.

            - Lubiłem cię taką. - Twoje spojrzenie przebijało mnie na wylot. – Bezpośrednią, szczerą do bólu.

- A teraz?

            Zamilkłeś, przenosząc spojrzenie na korę drzewa, w którego cieniu się schroniliśmy. Zastanawiałeś się, co powiedzieć, jak delikatnie zdmuchnąć moje nadzieje. A ja drżałam ze strachu, oczekując na Twoją odpowiedź.

            - Bardzo się zmieniłaś przez te kilka dni, dojrzałaś – odparłeś w końcu. – Coraz trudniej przychodzi mi traktowanie cię jak młodszą siostrę.

            W tamtym momencie moje serce zaczęło bić jeszcze szybciej, a przez głowę przepłynęło mi mnóstwo różnych myśli. Jednak bardzo szybko lodowaty kubeł wody wylał się na moją głowę. Uświadomiłam sobie, że znów źle interpretuję Twoje słowa i doszukuję się drugiego dna. A przecież nie jesteś taki.

            - Chyba nie sądzisz, że to dzięki tobie? – Próbowałam dodać do tonu mojego głosu nieco ironii, ale nie przychodziło mi to tak łatwo, jak jeszcze tydzień temu.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – Uniosłeś do góry jedną brew. – Że jestem mało wpływowy?

- Że jesteś największym dzieckiem, jakie znam – poprawiłam Cię.

            Oprócz samokontroli, kolejną umiejętnością, którą opanowałam do perfekcji stało się kłamstwo. Kłamałam mówiąc, że wszystko jest w porządku i kłamałam też nazywając Cię moim przyjacielem. Kłamałam nawet w tej chwili.

            Bo tak naprawdę nie byłeś dużym dzieckiem. Dla mnie byłeś przykładem prawdziwego mężczyzny. Silnego samca. Niekiedy strojącego sobie żarty, ale statecznego, kiedy wymagała tego sytuacja. A przede wszystkim wiernego rodzinie i swoim ideałom.

            - Michał? – odezwałam się.

- Mhm? – mruknąłeś sennie, znów leżąc na wznak i przymykając powieki.

- Jesteś szczęśliwy?

            Tak jak mogłam się domyślać, to pytanie całkowicie Cię zaskoczyło. Chyba nikt by się tego nie spodziewał. Wyskoczyłam z nim jak Filip z konopi. Zrobiło mi się nieco głupio, więc opuściłam głowę, byś nie dojrzał rumieńca, którym pokryły się moje policzki.

            Zmieniłeś pozycję i usiadłeś po turecku, twarz mając skierowaną w moim kierunku. Wzięłam do ręki leżący obok patyk i zaczęłam kreślić nim na ziemi różne rysunki w czasie, gdy Ty przeszywałeś spojrzeniem czubek mojej głowy, zastanawiając się nad odpowiedzią.

            - Jestem – odparłeś. – Raz bardziej, raz mniej, ale jestem.

            Skinęłam głową na znak, że wiem, o co Ci chodzi. Teraz moje pytanie wydawało mi się jeszcze głupsze, niż wcześniej. Jak mógłbyś być nieszczęśliwy? Na co miałbyś narzekać? Spełniałeś swoje marzenia robiąc to, co było Twoją największą pasją. Każdego ranka budziłeś się ze świadomością, że oto nadchodzi dzień, w którym po raz kolejny zrealizujesz swoje marzenia. Miałeś wspaniałą rodzinę. Za każdym razem, gdy wracałeś z zawodów w domu czekała na Ciebie kochająca żona, a syn wspinał się na Twoje kolana prosząc, byś zbudował z nim wieżę z klocków lub pobawił się kolejką elektryczną. A ja zazdrościłam im, nie Tobie. Żałowałam, że to nie ja jestem tą osobą, którą stęskniony bierzesz w ramiona, której ocierasz załzawione policzki zapewniając, że te powroty są dla Ciebie cudowniejsze, niż odbieranie złotych medali.

            Szybko potarłam oczy, które zrobiły się wilgotne i powstrzymując płacz przywołałam na twarz sztuczny uśmiech. W duchu dziękowałam opatrzności, że należysz do grupy najbardziej niedomyślnych facetów na świecie i w razie gdyby po twarzy ciekły mi potoki łez bez problemów wmówiłabym Ci, że to tylko alergia na pyłki.

            Gdy uniosłam głowę dostrzegłam, że na Twoim ramieniu przysiadł pawik. Powoli składał i rozkładał skrzydła, na których jawiły się niebiesko-czarne oczka.

            - Wstrętne robale – warknąłeś, gdy też zauważyłeś przybysza i machnąłeś ręką, by go odpędzić.

- Motyle są piękne. – Obserwowałam spokojny, lekki lot owada, dopóki ten nie zniknął z mojego pola widzenia. – Piękne i wolne, ale są tylko na chwilę. Wystarczy zrobić pstryk i już ich nie ma. Z człowiekiem jest podobnie…